Język serbsko-chorwacki (Srpskohrvatski, hrvatskosrpski lub bosansko-hrvatsko-srpski jezik) to wspólny język Bośniaków, Chorwatów, Serbów i Czarnogórców. Serbskochorwacki jest zapisywany za pomocą dwóch alfabetów: cyrylicy i łacinki. Język ten należy do grupy języków południowosłowiańskich. Język serbskochorwacki został ustandaryzowany w połowie XIX wieku, przy standaryzacji oparto się na dialekcie sztokawskim i wymowie ijekawskiej.
Język serbskochorwacki od 1907. do 1918. był językiem urzędowym w edukacji w Bośni i Hercegowinie. W Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców (od 1929. Królestwo Jugosławii) językiem urzędowym był serbsko-chorwacko-słoweński. Natomiast język serbskochorwacki był jednym z języków urzędowych Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii.
W Jugosławii dla 73% mieszkańców był to język ojczysty, funkcjonował on jako lingua franca czyli jako uniwersalny język komunikacji.
Dziś serbskochorwacki jest wciąż używany w Bośni i Hercegowinie, Czarnogórze, Chorwacji i Serbii, mieszkańcy Macedonii i Słowenii potrafią częściowo zrozumieć ten język. Byli mieszkańcy Jugosławii mieszkający w Austrii, na Węgrzech, w Albanii, we Włoszech, w Rumunii także używają tego języka...
Ѣ, ѣ (nazwa: jać) — literadawnej cyrylicy i głagolicy, obecnie używana tylko w języku cerkiewnosłowiańskim. W języku starocerkiewnosłowiańskim oznaczała długą samogłoskę, prawdopodobnie [æ:] albo dyftong [Ija:].
W Rosji jać pozostawała w użyciu blisko do reformy rosyjskiej ortografii w 1918 roku, chociaż do końca XIX stulecia w przeważającej większości wielkoruskich dialektów jego wymowy praktycznie nie odróżniano od wymowy je. W cyrylicy jać znajduje się na 32. miejscu, w głagolicy zajmuje 33. miejsce, nie posiada liczbowego znaczenia.
Można wyróżnić także pochodzącą od jaci literę jotowana jać ;Ꙓ.
Nowi użytkownicy mogą znaleźć pomoc u innych członków społeczności m.in. u przewodników i administratorów. Zobacz też inne formy kontaktu z Lingwistykopedią.